Bu sen değilsin,dedi, dolu dolu gözleriyle. “Benim sevdiğim adam böyle şeyler yapmaz, yapamaz. Ben onun gözlerinde kendimi gördüm; onun kollarında uyudum; onunla bir bütün oldum. Bu kadar acımasız, bu kadar kötü olamaz. Bu acıları bana yaşatmaz.” Ateş dedi yalvarır bir tonla, “Kalbimi ellerinle paramparça etme,” dedi. Kelimeler güçlükle ağzından çıkıyordu. “Hayır, sen böyle bir canavar olamazsın.” Hâlâ kendini ikna etmeye, inandırmaya çalışıyordu. Babasına duyduğum büyük nefretle gözlerimi gözlerine dikip, “Evet, Duru, ben böyle bir adamım; gördüğün gibi. Sen ve ailen umurumda değilsiniz. Evet, her şey bir oyundu; intikamımın bir parçasıydı. Sen de bu yolda harcadığım sıradan biriydin, sadece. Ne sanıyordun? Seni gerçekten sevebileceğim mi? Güldürme beni,” dedim. Son sözümle son hançerimi de kalbine sapladım; kendimi de yok ederek ikimizi de öldürdüm. Yüzüme nefretle baktı; ilk defa, “Sen iyi, güzel hiç bir şeyi hak etmiyorsun. Kendi cehenneminde tek başına yan,” dedi. Arkasına bile bakmadan çıktı; arkasında bir enkaz bıraktığını bilmeden…